پایگاه اینترنتی مهر محرم

مردی از اصحاب ابا عبدالله یکوقت متوجه شد که الان اول ظهر است، آمد عرض کرد یا اباعبدالله! وقت نماز است و ما دلمان می‌خواهد برای آخرین بار نماز جماعتی با شما بخوانیم. ابا عبدالله نگاهی کرد، تصدیق کرد که وقت نماز است.

می گویند این جمله را فرمود:  «ذکرت الصلوه جعلک الله من المصلین» نماز را یاد کردی، خدا تو را از نماز گزاران قرار بدهد. مردی که سر بر کف دست گذاشته است، یک چنین مجاهدی را امام دعا می کند که خدا تو را از نمازگزاران قرار بدهد.

ببینید نمازگزار واقعی چه مقامی دارد! فرمود: بله نماز می خوانیم. همان جا در میدان جنگ نماز ظهر عاشورا خواندند .

 نمازی که در اصطلاح فقه اسلامی نماز خوف نامیده می شود. نماز خوف مثل نماز مسافر دو رکعت است نه چهار رکعت، یعنی انسان اگر در وطن هم باشد باز باید دو رکعت بخواند، برای اینکه مجال نیست، در آنجا باید مخفف خواند.

ابا عبدالله چنین نماز خوفی خواند ولی وضع ابا عبدالله یک وضع خاصی بود زیرا چندان از دشمن دور نبودند. لهذا آن عده ای که می خواستند دفاع کنند نزدیک ابا عبدالله ایستاده بودند و دشمن بی حیا و بی شرم حتی در این لحظه هم آنها را راحت نگذاشت.

در حالی که اباعبدالله مشغول نماز ظهر عاشورا  بود، دشمن شروع به تیر اندازی کرد، دو نوع تیر اندازی، هم تیر زبان که یکی فریاد کرد: حسین! نماز نخوان، نماز تو فایده ای ندارد، تو بر پیشوای زمان خودت یزید، یاغی هستی، لذا نماز تو قبول نیست! و هم تیرهایی که از کمان‌هایشان پرتاب می کردند.

در هنگام نماز ظهر عاشورا یکی دو نفر از صحابه ابا عبدالله که خودشان را برای ایشان سپر قرار داده بودند، روی خاک افتادند. یکی از آنها سعیدبن عبدالله حنفی به حالی افتاد که وقتی نماز ابا عبدالله تمام شد، دیگر نزدیک جان دادنش بود. آقا خودشان را به بالین او رساندند. وقتی به بالین او رسیدند، او جمله عجیبی گفت.  عرض کرد: یا ابا عبدالله! اوفیت؟ آیا من حق وفا را بجا آوردم؟ مثل اینکه هنوز هم فکر می کرد که حق حسین آنقدر بزرگ و بالاست که این مقدار فداکاری هم شاید کافی نباشد. این بود نماز ابا عبدالله در صحرای کربلا.

نماز یعنی اقتدا به خدا 
خدایی که عطرش 
در تمام لحظه ها جاری 
از ابتدایی ترین لحظه ها 
از همان لحظه که
زمان شد پدید 
تا انتهای آخرین لحظه ها 
عطر خدا جاری است 
در ظهر عاشورا 
خورشید اذان می گفت 
شن های صحرا 
همه به تماشا 
حسین زهرا (س) و یارانش 
در باغ ملکوت در تماشای یار 
گرچه هر دم تیر می آمد از هر سو 
حسین بود در آسمان ملکوت 
در پی راز و نیاز با معبود 
آری نماز یعنی اقتدا به خدا 
یعنی نفس روح بخش زندگانی 
هنگامی که به نماز ایستاده ایم 
گاهی می آید هر دم تیری از سوی گذشته 
گاهی از سوی آینده 
روانه می شود سوی ما در دشت سجاده 
گرچه آموخته باشیم از حسین زهرا (س) 
در نماز ظهر عاشورا 
نیست ما را کاری با این تیر ها